သီလခံယူတယ္ဆိုတာ နပန္းခ်တတ္မွ
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးသည္ ဥပုသ္သီတင္းေန႔မ်ားတြင္ သီလလာ၍ ေဆာက္တည္သူ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားအား ကိုယ္တိုင္ သီလေပးေလ့ရွိသည္။ ဆရာေတာ္သည္ သီလေပးရန္ ပရိသတ္မ်ားေရွ႕ရွိ ေသခ်ာစြာ ျပဳျပင္ ခင္းထားသည့္ေနရာသို႔ ၾကြလာၿပီး ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားအား ေမးျမန္းေလသည္။
“သီလ ေဆာက္တည္တာ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ ဆိုတတ္ၾကရဲ႕လား ေရွ႕က ႏွဳတ္ခ်ေပးရဦးမွာလား” ဟု ေမးေလသည္။ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက “မွန္ပါ ေရွ႕က ႏွဳတ္တိုက္ပဲ ခ်ေပးပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထား၍ ဆရာေတာ္က ေရွ႕မွပင္ခ်၍ သီလေပးေလသည္။
တပည့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားအား သီလေပးၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္က သီလခံယူရာမွာ ဘုန္းၾကီးက ေရွ႕ကဆိုတိုင္း ေနာက္ကလိုက္ဆိုတာနဲ႔ နပမ္းသတ္ရတဲ့ ေမာင္ေပါက္ အေၾကာင္းပံုျပင္ကို ေအာက္ပါတိုင္း ေျပာျပေလေတာ့သည္။
ေရွးက ရြာတစ္ရြာမွာ ေမာင္ေပါက္ႏွင့္ မေကာက္ဆိုသည့္ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ မယားျဖစ္သူ မေကာက္က ရတနာသံုးပါးကို ေလးစားယံုၾကည္သည္။ မယားမေကာက္က ရတနားသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သေလာက္ ေမာင္ေပါက္က ဖာသိဖာသာပင္ ေနသည္၊ မေကာက္က ၀ါတြင္းမွာ သီလ မက်ိဳးမေပါက္ေအာင္ အထူးေစာင့္စည္းထားသည္။
ေမာင္ေပါက္သည္ အိမ္မွဳကိစၥအ၀၀ကို ခပ္မွန္မွန္ ခပ္ေအးေအးပင္ လုပ္တတ္သည္။ မေကာက္ သီလေဆာက္တည္သည္ကို တစ္ခါဖူးမွ် အေႏွာက္အယွက္မျပဳခဲ့၊ မိမိဖာသာ မိမိ ေအးေအးေနသည္။ ေနာက္ဆံုး သီတင္းကြ်တ္ရန္ တစ္သီတင္းသာ လိုေတာ့သည္။ သီတင္းကြ်တ္ လဆန္း ၈ ရက္ ဥပုသ္သီတင္းေန႔တြင္ မယားမေကာက္က လင္ျဖစ္သူ ေမာင္ေပါက္အား သီလေဆာက္တည္ရန္ တိုက္တြန္းသည္။
“ကိုေပါက္၊ ေတာ္...ဒီလိုခ်ည္းေနလို႔မျဖစ္ဘူး၊ သီလေလးဘာေလး ေဆာက္တည္ဦးမွေပါ့၊ သီတင္းကြ်တ္ဖို႔ ေနာက္တစ္သီတင္းပဲ လိုေတာ့တယ္၊ သီလ ေဆာက္တည္မွ ဘ၀အဆက္ဆက္မွာ အသက္ရွည္သတဲ့ ကိုေပါက္ရဲ႕”ဟု သီလခံယူရန္ ေက်ာင္းသြားမည့္ဆဲဆဲ ကန္ေတာ့ပြဲျပင္ရင္း ေျပာေနသည္။
“ေတာ္...အခု က်ဳပ္နဲ႔ တစ္ပါတည္းရင္လည္း လိုက္ခဲ့ပါလားေတာ္” ေအးစက္စက္ႏိုင္လွေသာ ေမာင္ေပါက္အား ဆက္၍ ေျပာေလသည္။
“သီလခံယူတာ မလြယ္ဘူးဟ။ ငါက ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း မေနခဲ့လို႔ ေမ့ကုန္ၿပီ”
“အံမယ္... လြယ္ပါတယ္ေတာ့၊ ဘုန္းၾကီး ေရွ႕ကဆိုတဲ့အတိုင္း ေနာက္က လိုက္ဆိုတတ္ရင္ ၿပီးတဲ့ဥစၥာ၊ ထစမ္းပါ၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး တစ္ခါတည္း လိုက္ခဲ့စမ္းပါေတာ္”
“ေအး...ေအး ဒီတစ္ခါေတာ့ နင္ခ်ည္းပဲ သြားယူဦး၊ ေနာက္ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔က်မွ ငါလိုက္ခဲ့မယ္” ဟု ေမာင္ေပါက္က ေျပာလိုက္သည္။ မေကာက္သည္ ဆက္မေခၚေတာ့ပဲ ေက်ာင္းသို႔ ေရွ႕က သြားႏွင့္ၾကသည့္ ဥပုသ္သည္ေတြကို အမီလိုက္၍ သြားေတာ့သည္။
သီတင္းကြ်တ္လျပည့္မေရာက္ခင္ အဖိတ္ေန႔ ညဘက္တြင္ မေကာက္က ေမာင္ေပါက္အား သတိေပးသည္။
“ေတာ္ နက္ျဖန္ခါ လျပည့္ေန့ ဥပုသ္ေစာင့္လိုက္ရမယ္၊ ေယာက်္ားရင့္မာၾကီး လုပ္ေနၿပီး သီလေလးမွ မေဆာက္တည္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ အခု ဘ၀ေဟာင္းကို စြန္႔ၾကလို႔ ဘ၀သစ္ကိုေျပာင္းၾကရင္ ေတာ္နဲ႔က်ဳပ္ ဘ၀မကြာ အသက္ရွည္ရွည္ေနရမွာ”
“ေအးပါဟာ၊ မယားအလွကလည္း တရားျပေနလိုက္တာ နက္ျဖန္နံနက္ လိုက္ပါမယ္”
ေမာင္ေပါက္ အနည္းငယ္သြက္လာၿပီး မယားမေကာက္ကို ကတိေပးလိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ လျပည့္ေန႔နံနက္ လင္းအားၾကီးအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ေမာင္ေပါက္သည္ အခါတိုင္းထက္ ပိုေစာၿပီးထ၍ မ်က္ႏွာသစ္ေနသည္။ ေနာက္ၿပီး ပုဆိုးအကၤ်ီမ်ားလဲ၍ တဘက္ကို ေခါင္းေပါင္းကာ ေက်ာင္းသို႔သြားမည္ အျပဳတြင္ မယားမေကာက္က...
“ဘယ့္ႏွယ္လဲကိုေပါက္၊ ေက်ာင္းသြားမွာက ေစာလွခ်ည္လား၊ ဒီအခ်ိန္ ဘယ္သူမွ ေက်ာင္းမသြားၾကေသးဘူး က်ဳပ္လဲ ဆြမ္းအုပ္နဲ႔တစ္ပါတည္းသြားရေအာင္ ျမန္ျမန္ခ်က္ေနတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေတာ္လည္း ဘာမွ မစားရ မေသာက္ရေသးပဲနဲ႔”
“ငါမဆာေသးဘူး၊ ေက်ာင္းက ျပန္လာမွ ထမင္းၾကမ္းစားမယ္၊ သူမ်ားေတြထက္ ပိုၿပီး စိတ္သန္႔ရွင္းေအာင္လို႔၊ ငါ ေက်ာင္းကို အရင္ေရာက္ေအာင္ သြားမွာပါ” ဟု ေမာင္ေပါက္က ထ၍သြားေတာ့သည္။ မေကာက္က “ေတာ္ေတာ္ အေျပာရက်ပ္တဲ့လူပဲ” ဟုသာေျပာ၍သာ က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။
ေမာင္ေပါက္သည္ တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ ရြာဦးရွိ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းအနီးသို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ေပၿပီ၊ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသား ကိုရင္တို႔ လွဳပ္ရွားေနသည္။ ကိုရင္သာမေဏအခ်ိဳ႕ မီးတင္းကုပ္ထဲမွာ ေရေႏြးအိုးတည္ေနၾကသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ရြာထဲသို႔ ဆြမ္း၀တ္ သြားယူရန္ ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ေပါက္၌ ေမာင္ေပါက္က ေတြ႕ခဲ့သည္။
ေမာင္ေပါက္မွာ ရွင္သာမေဏအခ်ိဳ႕ ဆြမ္းစားေက်ာင္း ေရတြင္းတြင္ ပန္ကန္မ်ား ေဆးေၾကာေနသည္ကို ျမင္ရသည္။
ထိုအခါ ေမာင္ေပါက္က...
“ကိုရင္ၾကီးတို႔ ဘုန္းၾကီးဘယ္မွာလဲ” ဟု ေမးေလသည္။ ကိုရင္မ်ားက ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းမလာေသးေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေမာင္ေပါက္က ေက်ာင္းၾကီးေပၚသို႔ တက္သြားေလသည္။ ေမာင္ေပါက္သည္ ဘုရားႏွင့္ ဘုန္းၾကီးကို ၀တ္ျပဳၿပီးေနသည္။
ဘုန္းၾကီးက ေမာင္ေပါက္အား ေမးေလသည္။
“ေမာင္ေပါက္၊ ဥပုသ္ေစာင့္ လာသလား”
“ေမာင္ေပါက္၊ ဥပုသ္ေစာင့္ လာသလား”
“အို... ဒီေကာင္ ငါ့ေျပာင္ေနျပန္ၿပီ”
“အို... ဒီေကာင္ ငါ့ေျပာင္ေနျပန္ၿပီ”
“ဟဲ့... နင္ရူးေနသလား”
“ဟဲ့... နင္ရူးေနသလား”
“တယ္... ငါရိုက္မိေတာ့မယ္”
“တယ္... ငါရိုက္မိေတာ့မယ္”
ေမာင္ေပါက္သည္ ဘုန္းၾကီးေျပာသမွ် ေနာက္က လိုက္၍ ဆိုေနေတာ့သည္။
ဘုန္းၾကီးက လိုက္ဆိုေနသည့္ ေမာင္ေပါက္အား ထ၍ နပန္းလံုးေတာ့သည္။ ေမာင္ေပါက္ကလည္း ဘုန္းၾကီးကို ျပန္၍ နပန္းလံုးေနသည္။ ဤသို႔ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ေမာင္ေပါက္၊ ေမာင္ေပါက္ႏွင့္ဘုန္းၾကီး ေထြးလား လံုးလားျဖစ္ကာ ဘတစ္ျပန္က်ားတစ္ျပန္၊ ဘုန္းၾကီးကေအာက္က်လိုက္၊ေမာင္ေပါက္က ေပၚကေနလိုက္၊ ေမာင္ေပါက္က ေအာက္က်လိုက္၊ဘုန္းၾကီးကအေပၚကေနလိုက္ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။
အနီးတြင္လည္း မည္သည့္ ကိုရင္၊ ေက်ာင္းသား၊ ဒကာ၊ ဒကာမ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်မရွိ ျဖစ္ေန၍ ဖ်န္ေျဖေပးမည့္သူတစ္ဦးမွ် မရွိေပ၊ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ေမာင္ေပါက္ နပန္းလံုးကား မေလွ်ာ့ၾကေသးေပ၊ လံုးၿမဲပင္ ရွိေသးသည္။
ေမာင္ေပါက္ႏွင့္ဘုန္းၾကီး ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ နပန္းလံုးေနၾကရာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေခြ်းသံတစ္ရႊဲရႊဲစိုေနၾကေပၿပီ၊ အစာအာဟာရလည္း ဘုန္းၾကီးေရာေမာင္ေပါက္ပါ မစားရေသး၍ ေတာ္ကေလး အင္အားကုန္ခန္းၿပီး ႏြမ္းနယ္၍ ေနၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးပင္ ေမာဟိုက္လာၾက၍ ၾကက္မ်ားေတာင္ပံၾကား ေခါင္းထိုးၾကသလို အခ်င္းခ်င္း နားလိုက္ၾကေပၿပီ။
ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ေမာင္ေပါက္ အေမာလြန္ၾကၿပီး နားၾကရမွ ေမာင္ေပါက္က သူ႕ေခါင္းမွက်ေနေသာ တဘက္ကို အသာေကာက္ယူ၍ အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။ ဘုန္းၾကီးကလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေနသည့္ ဧကသီ သကၤန္းကို အသာေကာက္ယူ၍ ပခံုးေပၚသို႔တင္လိုက္သည္။
“ကိုေပါက္၊ ဘယ္ႏွယ့္ အေစာၾကီး ျပန္လာရတာလဲ၊ က်ဳပ္ေတာင္ ျပင္လို႔ ဆင္လို႔ ၿပီးကာရွိေသး၊ ထမင္းဆာလို႔ ျပန္လာတာလား၊ အခု ထည့္ေပးမယ္ေလ”
မယားက အေစာၾကီး ျပန္လာသည့္ ေမာင္ေပါက္အား ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ေမာင္ေပါက္က မည္သို႔မွ် မေျပာႏိုင္ရွာဘဲ ေသာက္ေရအိုးရွိရာ သြားေနသည္။
“ေအး... ေတာ့မယ္ အေစာၾကီးရွိေသး၊ ဆာလွခ်ည္လား” ဟု ေမးသည္။ ေမာင္ေပါက္သည္ ေရေသာက္ၿပီး၍ ေရမွဳတ္ကို ကိုင္ထားရင္းျဖင့္ “ေအး သီလ ခံယူတယ္ဆိုတာ နပန္းခ်တတ္မွကိုးဟ” ဟု မယားအား ေျပာျပေနေတာ့သည္။
ဤတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က “မင္းတို႔ ဒကာေတြထဲလည္း နပန္းခ်တတ္တဲ့ လူေတြ ပါေနဦးမယ္” ဟု ဥပုသ္သည္ ပရိတ္သတ္ထဲမွာ ရယ္ေမာ၍ မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။
“သီလ ေဆာက္တည္တာ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ ဆိုတတ္ၾကရဲ႕လား ေရွ႕က ႏွဳတ္ခ်ေပးရဦးမွာလား” ဟု ေမးေလသည္။ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက “မွန္ပါ ေရွ႕က ႏွဳတ္တိုက္ပဲ ခ်ေပးပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထား၍ ဆရာေတာ္က ေရွ႕မွပင္ခ်၍ သီလေပးေလသည္။
တပည့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားအား သီလေပးၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္က သီလခံယူရာမွာ ဘုန္းၾကီးက ေရွ႕ကဆိုတိုင္း ေနာက္ကလိုက္ဆိုတာနဲ႔ နပမ္းသတ္ရတဲ့ ေမာင္ေပါက္ အေၾကာင္းပံုျပင္ကို ေအာက္ပါတိုင္း ေျပာျပေလေတာ့သည္။
ေရွးက ရြာတစ္ရြာမွာ ေမာင္ေပါက္ႏွင့္ မေကာက္ဆိုသည့္ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ မယားျဖစ္သူ မေကာက္က ရတနာသံုးပါးကို ေလးစားယံုၾကည္သည္။ မယားမေကာက္က ရတနားသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သေလာက္ ေမာင္ေပါက္က ဖာသိဖာသာပင္ ေနသည္၊ မေကာက္က ၀ါတြင္းမွာ သီလ မက်ိဳးမေပါက္ေအာင္ အထူးေစာင့္စည္းထားသည္။
ေမာင္ေပါက္သည္ အိမ္မွဳကိစၥအ၀၀ကို ခပ္မွန္မွန္ ခပ္ေအးေအးပင္ လုပ္တတ္သည္။ မေကာက္ သီလေဆာက္တည္သည္ကို တစ္ခါဖူးမွ် အေႏွာက္အယွက္မျပဳခဲ့၊ မိမိဖာသာ မိမိ ေအးေအးေနသည္။ ေနာက္ဆံုး သီတင္းကြ်တ္ရန္ တစ္သီတင္းသာ လိုေတာ့သည္။ သီတင္းကြ်တ္ လဆန္း ၈ ရက္ ဥပုသ္သီတင္းေန႔တြင္ မယားမေကာက္က လင္ျဖစ္သူ ေမာင္ေပါက္အား သီလေဆာက္တည္ရန္ တိုက္တြန္းသည္။
“ကိုေပါက္၊ ေတာ္...ဒီလိုခ်ည္းေနလို႔မျဖစ္ဘူး၊ သီလေလးဘာေလး ေဆာက္တည္ဦးမွေပါ့၊ သီတင္းကြ်တ္ဖို႔ ေနာက္တစ္သီတင္းပဲ လိုေတာ့တယ္၊ သီလ ေဆာက္တည္မွ ဘ၀အဆက္ဆက္မွာ အသက္ရွည္သတဲ့ ကိုေပါက္ရဲ႕”ဟု သီလခံယူရန္ ေက်ာင္းသြားမည့္ဆဲဆဲ ကန္ေတာ့ပြဲျပင္ရင္း ေျပာေနသည္။
“ေတာ္...အခု က်ဳပ္နဲ႔ တစ္ပါတည္းရင္လည္း လိုက္ခဲ့ပါလားေတာ္” ေအးစက္စက္ႏိုင္လွေသာ ေမာင္ေပါက္အား ဆက္၍ ေျပာေလသည္။
“သီလခံယူတာ မလြယ္ဘူးဟ။ ငါက ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း မေနခဲ့လို႔ ေမ့ကုန္ၿပီ”
“အံမယ္... လြယ္ပါတယ္ေတာ့၊ ဘုန္းၾကီး ေရွ႕ကဆိုတဲ့အတိုင္း ေနာက္က လိုက္ဆိုတတ္ရင္ ၿပီးတဲ့ဥစၥာ၊ ထစမ္းပါ၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး တစ္ခါတည္း လိုက္ခဲ့စမ္းပါေတာ္”
“ေအး...ေအး ဒီတစ္ခါေတာ့ နင္ခ်ည္းပဲ သြားယူဦး၊ ေနာက္ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔က်မွ ငါလိုက္ခဲ့မယ္” ဟု ေမာင္ေပါက္က ေျပာလိုက္သည္။ မေကာက္သည္ ဆက္မေခၚေတာ့ပဲ ေက်ာင္းသို႔ ေရွ႕က သြားႏွင့္ၾကသည့္ ဥပုသ္သည္ေတြကို အမီလိုက္၍ သြားေတာ့သည္။
သီတင္းကြ်တ္လျပည့္မေရာက္ခင္ အဖိတ္ေန႔ ညဘက္တြင္ မေကာက္က ေမာင္ေပါက္အား သတိေပးသည္။
“ေတာ္ နက္ျဖန္ခါ လျပည့္ေန့ ဥပုသ္ေစာင့္လိုက္ရမယ္၊ ေယာက်္ားရင့္မာၾကီး လုပ္ေနၿပီး သီလေလးမွ မေဆာက္တည္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ အခု ဘ၀ေဟာင္းကို စြန္႔ၾကလို႔ ဘ၀သစ္ကိုေျပာင္းၾကရင္ ေတာ္နဲ႔က်ဳပ္ ဘ၀မကြာ အသက္ရွည္ရွည္ေနရမွာ”
“ေအးပါဟာ၊ မယားအလွကလည္း တရားျပေနလိုက္တာ နက္ျဖန္နံနက္ လိုက္ပါမယ္”
ေမာင္ေပါက္ အနည္းငယ္သြက္လာၿပီး မယားမေကာက္ကို ကတိေပးလိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ လျပည့္ေန႔နံနက္ လင္းအားၾကီးအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ေမာင္ေပါက္သည္ အခါတိုင္းထက္ ပိုေစာၿပီးထ၍ မ်က္ႏွာသစ္ေနသည္။ ေနာက္ၿပီး ပုဆိုးအကၤ်ီမ်ားလဲ၍ တဘက္ကို ေခါင္းေပါင္းကာ ေက်ာင္းသို႔သြားမည္ အျပဳတြင္ မယားမေကာက္က...
“ဘယ့္ႏွယ္လဲကိုေပါက္၊ ေက်ာင္းသြားမွာက ေစာလွခ်ည္လား၊ ဒီအခ်ိန္ ဘယ္သူမွ ေက်ာင္းမသြားၾကေသးဘူး က်ဳပ္လဲ ဆြမ္းအုပ္နဲ႔တစ္ပါတည္းသြားရေအာင္ ျမန္ျမန္ခ်က္ေနတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေတာ္လည္း ဘာမွ မစားရ မေသာက္ရေသးပဲနဲ႔”
“ငါမဆာေသးဘူး၊ ေက်ာင္းက ျပန္လာမွ ထမင္းၾကမ္းစားမယ္၊ သူမ်ားေတြထက္ ပိုၿပီး စိတ္သန္႔ရွင္းေအာင္လို႔၊ ငါ ေက်ာင္းကို အရင္ေရာက္ေအာင္ သြားမွာပါ” ဟု ေမာင္ေပါက္က ထ၍သြားေတာ့သည္။ မေကာက္က “ေတာ္ေတာ္ အေျပာရက်ပ္တဲ့လူပဲ” ဟုသာေျပာ၍သာ က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။
ေမာင္ေပါက္သည္ တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ ရြာဦးရွိ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းအနီးသို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ေပၿပီ၊ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသား ကိုရင္တို႔ လွဳပ္ရွားေနသည္။ ကိုရင္သာမေဏအခ်ိဳ႕ မီးတင္းကုပ္ထဲမွာ ေရေႏြးအိုးတည္ေနၾကသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ရြာထဲသို႔ ဆြမ္း၀တ္ သြားယူရန္ ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ေပါက္၌ ေမာင္ေပါက္က ေတြ႕ခဲ့သည္။
ေမာင္ေပါက္မွာ ရွင္သာမေဏအခ်ိဳ႕ ဆြမ္းစားေက်ာင္း ေရတြင္းတြင္ ပန္ကန္မ်ား ေဆးေၾကာေနသည္ကို ျမင္ရသည္။
ထိုအခါ ေမာင္ေပါက္က...
“ကိုရင္ၾကီးတို႔ ဘုန္းၾကီးဘယ္မွာလဲ” ဟု ေမးေလသည္။ ကိုရင္မ်ားက ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းမလာေသးေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေမာင္ေပါက္က ေက်ာင္းၾကီးေပၚသို႔ တက္သြားေလသည္။ ေမာင္ေပါက္သည္ ဘုရားႏွင့္ ဘုန္းၾကီးကို ၀တ္ျပဳၿပီးေနသည္။
ဘုန္းၾကီးက ေမာင္ေပါက္အား ေမးေလသည္။
“ေမာင္ေပါက္၊ ဥပုသ္ေစာင့္ လာသလား”
“ေမာင္ေပါက္၊ ဥပုသ္ေစာင့္ လာသလား”
“အို... ဒီေကာင္ ငါ့ေျပာင္ေနျပန္ၿပီ”
“အို... ဒီေကာင္ ငါ့ေျပာင္ေနျပန္ၿပီ”
“ဟဲ့... နင္ရူးေနသလား”
“ဟဲ့... နင္ရူးေနသလား”
“တယ္... ငါရိုက္မိေတာ့မယ္”
“တယ္... ငါရိုက္မိေတာ့မယ္”
ေမာင္ေပါက္သည္ ဘုန္းၾကီးေျပာသမွ် ေနာက္က လိုက္၍ ဆိုေနေတာ့သည္။
ဘုန္းၾကီးက လိုက္ဆိုေနသည့္ ေမာင္ေပါက္အား ထ၍ နပန္းလံုးေတာ့သည္။ ေမာင္ေပါက္ကလည္း ဘုန္းၾကီးကို ျပန္၍ နပန္းလံုးေနသည္။ ဤသို႔ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ေမာင္ေပါက္၊ ေမာင္ေပါက္ႏွင့္ဘုန္းၾကီး ေထြးလား လံုးလားျဖစ္ကာ ဘတစ္ျပန္က်ားတစ္ျပန္၊ ဘုန္းၾကီးကေအာက္က်လိုက္၊ေမာင္ေပါက္က ေပၚကေနလိုက္၊ ေမာင္ေပါက္က ေအာက္က်လိုက္၊ဘုန္းၾကီးကအေပၚကေနလိုက္ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။
အနီးတြင္လည္း မည္သည့္ ကိုရင္၊ ေက်ာင္းသား၊ ဒကာ၊ ဒကာမ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်မရွိ ျဖစ္ေန၍ ဖ်န္ေျဖေပးမည့္သူတစ္ဦးမွ် မရွိေပ၊ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ေမာင္ေပါက္ နပန္းလံုးကား မေလွ်ာ့ၾကေသးေပ၊ လံုးၿမဲပင္ ရွိေသးသည္။
ေမာင္ေပါက္ႏွင့္ဘုန္းၾကီး ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ နပန္းလံုးေနၾကရာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေခြ်းသံတစ္ရႊဲရႊဲစိုေနၾကေပၿပီ၊ အစာအာဟာရလည္း ဘုန္းၾကီးေရာေမာင္ေပါက္ပါ မစားရေသး၍ ေတာ္ကေလး အင္အားကုန္ခန္းၿပီး ႏြမ္းနယ္၍ ေနၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးပင္ ေမာဟိုက္လာၾက၍ ၾကက္မ်ားေတာင္ပံၾကား ေခါင္းထိုးၾကသလို အခ်င္းခ်င္း နားလိုက္ၾကေပၿပီ။
ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ေမာင္ေပါက္ အေမာလြန္ၾကၿပီး နားၾကရမွ ေမာင္ေပါက္က သူ႕ေခါင္းမွက်ေနေသာ တဘက္ကို အသာေကာက္ယူ၍ အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။ ဘုန္းၾကီးကလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေနသည့္ ဧကသီ သကၤန္းကို အသာေကာက္ယူ၍ ပခံုးေပၚသို႔တင္လိုက္သည္။
“ကိုေပါက္၊ ဘယ္ႏွယ့္ အေစာၾကီး ျပန္လာရတာလဲ၊ က်ဳပ္ေတာင္ ျပင္လို႔ ဆင္လို႔ ၿပီးကာရွိေသး၊ ထမင္းဆာလို႔ ျပန္လာတာလား၊ အခု ထည့္ေပးမယ္ေလ”
မယားက အေစာၾကီး ျပန္လာသည့္ ေမာင္ေပါက္အား ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ေမာင္ေပါက္က မည္သို႔မွ် မေျပာႏိုင္ရွာဘဲ ေသာက္ေရအိုးရွိရာ သြားေနသည္။
“ေအး... ေတာ့မယ္ အေစာၾကီးရွိေသး၊ ဆာလွခ်ည္လား” ဟု ေမးသည္။ ေမာင္ေပါက္သည္ ေရေသာက္ၿပီး၍ ေရမွဳတ္ကို ကိုင္ထားရင္းျဖင့္ “ေအး သီလ ခံယူတယ္ဆိုတာ နပန္းခ်တတ္မွကိုးဟ” ဟု မယားအား ေျပာျပေနေတာ့သည္။
ဤတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က “မင္းတို႔ ဒကာေတြထဲလည္း နပန္းခ်တတ္တဲ့ လူေတြ ပါေနဦးမယ္” ဟု ဥပုသ္သည္ ပရိတ္သတ္ထဲမွာ ရယ္ေမာ၍ မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။
ဦးသိန္းထြန္းျမင့္ ျပဳစုေသာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ဥပမာ ပံုျပင္ ၀တၳဳဳမ်ား မွ ေကာက္ႏွဳတ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home