ဖခင္တစ္ဦးအေၾကာင္း
ဘာေတြပဲျဖစ္ေနေန၊ အေဖလာမယ္ စိတ္ခ်
၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ အာေမးနီးယားျပည္၌ ရစ္ခ်တာစေကး ၈.၂ ရွိသည့္ အင္အားျပင္းထန္ေသာ ေျမငလ်င္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚသည္။ တိုက္တာအိမ္ရာေတြ ေျမႀကီးမွာ ျပားျပား၀ပ္သြားၿပီး
၄ မိနစ္ပင္မျပည့္သည့္ အခ်ိန္အေတာအတြင္း လူေပါင္း ၃၀,၀၀၀ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ အပ်က္အစီးေတြဖရိုဖရဲ ကစဥ့္ကလ်ားၾကားမွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကိုအိမ္မွာ ေဘးမသီရန္မခထားခဲ့ကာ သူ႔သားရွိေနမည့္စာသင္ေက်ာင္းဆီသို႕ေျပးလာသည္။သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက ေျမမွာျပားခ်ပ္ေနၿပီ။ရုတ္တရက္သူ႔ရင္ထဲဆို႔နင့္ကာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ သားကို သူေပးထားသည့္ကတိစကားကို ျပန္၍သတိရသည္။ "ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳသားဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔၊အေဖေရာက္လာမယ္စိတ္ခ်"ဆိုေသာ စကား။ သူ႔မ်က္လံုးအစံုထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြအိုင္လာသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ တစ္ခ်ိန္ကစာသင္ေက်ာင္းရွိခဲ့ေသာေနရာ၌ အုတ္ပံုအစုအေ၀းတစ္ခုရွိေနသည္။ ဘယ္လိုမွေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္စရာမရွိေအာင္ပိျပားေနသည့္အုတ္
ပံုႀကီးတစ္ခု။ သို႔ေသာ္ သားထံေပးခဲ့ေသာကတိစကားကို သူထပ္တလဲလဲျပန္ၾကားေနသည္။ စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ႀကိဳးစားထိန္းကာသူေန႔စဥ္နံနက္တိုင္းလိုက္ပို႔ေနက်ျဖစ္သည့္ သူ႔သားငယ္၏စာသင္ခန္းရွိရာေနရာကို မွန္းဆရွာေဖြသည္။ သားတို႔အခန္းသည္ အေဆာက္အဦး၏ လက္ယာဘက္္အပိုင္းေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ။ သည္ေနရာသို႔ သူေျပးသြားသည္။ ၿပီးအုတ္က်ိဳးအုပ္ပဲ့ေတြကို စတင္တူးဆြဖယ္ရွားျခင္း ျပဳေလသည္။ သူဖယ္ရွားေနဆဲ တျခားမိဘေတြပါေရာက္လာာကသည္။”ငါ့သားေလး ေသပါၿပီ” ။ “အမယ္ေလး……ငါ့သမီးေလး မရွိေတာ့ပါဘူး”စသည္ျဖင့္ေသာကမီး၊ ပရိေဒ၀မီးေတြ ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေၾကြးၾကျမည္တမ္းၾကသည္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသည့္ တခ်ိဳ႕မိဘမ်ားကေတာ့ (ေသြးရူးေသြးတမ္းလုပ္ကိုင္ေနဟန္ရွိေသာ)သူ႕အား ကရုဏာသက္ကာ ေက်ာင္းပ်က္ အုတ္က်ိဳးပံုမွ ေဖ်ာင္းဖ်ေခၚယူၾကသည္။
“ မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ”
“ ဘယ္သူမွ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ”
“ အဲဒီလိုလုပ္ေနလို႔ အက်ိဳးမထူးေတာ့ပါဘူး၊ အိမ္သာ ျပန္ပါဗ်ာ ”
“ စိတ္ကိုထိန္းမွေပါ့၊ ခင္ဗ်ား ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ ဘာလုပ္လို႔ရဦးမွာလဲ ” စသည္ျဖင့္ေျပာၾကသည္။
တခ်ိဳ႕ကဆိုလွ်င္ “ ေဟ့လူ…ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္တဲ့အတြက္ ပိုေတာင္ဆိုးေနဦးမယ္”ဟုအျပစ္
တင္ၾကသည္။သည္လိုလာေျပာသည့္မိဘတိုင္းကို သူက စကားတစ္ခြန္းပဲျပန္ေျပာသည္။ ” ဒီမွာ…. ခင္ဗ်ားအခုကြ်န္ေတာ္လုပ္ေနတာကို ၀င္ကူမလား၊ မကူဘူးလား၊ ဒါပဲေျပာဗ်ာ”ဟူ၍။ သည္ေနာက္ အဲသည္
လူေတြကို လ်စ္လ်ဴရူကာ သူ႕သားကိုေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႕ပဲ သူဆက္လုပ္သည္။ အုတ္၊အဂၤေတ အစိုင္အခဲေတြ တစ္တံုးခ်င္တစ္ဖဲ့ခ်င္း ေကာက္ယူဖယ္ရွားသည္။ သည္အခ်ိန္ မီးသတ္အရာရွိ ေရာက္လာၿပီးသူ႕ကို ဆြဲထုတ္ဖို႕ႀကိဳးစားသည္။
”မီးေတြေလာင္ေနၿပီ၊ဘယ္ေနရာမဆို အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ႏိုင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ အႏၱရယ္ရွိတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္၊ကိုယ့္အိမ္သာကိုယ္ျပန္ပါ”ဟု ဆိုသည္။ သားကို ခ်စ္ေသာအေဖကေတာ့ သူ႕စကားကို အေရးမထား။
”ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို ကူညီမလား၊မကူညီဘူးလား၊ ဒါပဲေျပာပါ”ဟုပဲ ျပန္ေျပာသည္။
ရဲကလည္း ေရာက္လာသည္။
“ခင္ဗ်ားေသြးရူးေသြးတန္းေတြ ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲဲ႔၊ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ တျခားလူေတြမွာ အႏၱရာယ္ျဖစ္မယ္၊ အိမ္ျပန္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္”
ရဲကိုလည္း ခင္ဗ်ားကြ်န္ေတာ့္ကိုကူညီမွာလားပဲ သူျပန္ေမးသည္။
မည္သူကမွ် မကူညီ။
သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ သူ႔ဘာသာတစ္ကိုယ္တည္း ဇြဲနပဲႀကီးစြာ သူတူးေဖာ္သည္။ သူ႕မွာအေရးႀကီးေနတာတစ္ခုပဲရွိသည္။ ”ငါ့သားေလး ေသၿပီလား၊အသက္ရွင္ေနေသးလား” ဒါေသခ်ာဖို႔လိုသည္။သူတစ္ေယာက္တည္း အုတ္က်ိဳးအုတ္ပ်က္ပံုကိုဖယ္ရွားသည္။ ၈ နာရီ ၾကာၿပီ၊…..၁၂ နာရီ၊……၂၄ နာရီ၊…..၃၆ နာရီ၊ အဲသည္ေနာက္ ၃၈ နာရီေျမာက္၌ အုတ္အဂၤေတတံုးႀကီးတစ္တံုး သူဆြဲထုတ္လိုက္္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သား၏အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ သား၏နာမည္ကို သူ သံကုန္ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
“အားမန္း…………”
ျပန္ေအာ္သံ ၾကားရသည္။
”ေဖေဖ……ေဖေဖလား၊ သားပါ ေဖေဖရ၊သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သားေေျပာထားတယ္၊’ဘာမွမေၾကာက္ၾကနဲ႔၊ ငါ့အေဖ မေသေသးရင္ ငါ့ကိုေသခ်ာေပါက္ လာကယ္မွာ၊ ငါလြတ္ရင္ မင္းတို႔လဲလြတ္မယ္’လို႔၊ ေဖေဖ သားကို ကတိေပးထားတယ္မဟုတ္လား၊’ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳ သားမစိုးရိမ္နဲ႔၊ ေဖအေရာက္လာမယ္စိတ္ခ်’ဆိုတာေလ၊ အခု အေဖေေျပာထားတဲ့အတိုင္းပဲ ေရာက္လာၿပီေပါ့”
“အဲဒီ ေအာက္ထမွာ ဘယ္လို အေျခအေနရွိလဲသား” အေဖကေမးသည္။
“သားတို႔ ၃၃ေယာက္ထဲမွာ ၁၄ေယာက္ပဲက်န္တယ္ အေဖ၊ သားတုိ႔ ေၾကာက္လဲေၾကာက္တယ္၊ဆာလဲ ဆာတယ္၊ေရလဲ ငတ္တယ္၊ အေဖေရာက္လာတာအရမ္း၀မ္းသာတာပဲ၊ ေက်ာင္းႀကီးၿပိဳက်ေတာ့ သားတို႔ေနရာေလးကြက္ၿပီး ႀတိဂံပံု အေျမွာင့္ေလး တစ္ေျမွာင့္မပိဘဲ က်န္ေနတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သားတို႔မေသတာ”
“ကဲ………ထြက္ခဲ့ေတာ့သားေရ”
“ေနဦး ေဖေဖရ၊ တျခားလူေတြ အရင္ထြက္ပါေစ၊သားမွာက ေဖေဖရွိေနတာပဲ၊ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳသားက မစိုးရိမ္ဘူး၊ အေဖလာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္”
ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားအဟာရ ရသစာမ်ား ထဲကတစ္ခုပါ။၊
ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္လြန္းလို႕ မွ်ေ၀လိုက္တာပါ။
ကြ်န္ေတာ္သာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မိဘေနရာေရာက္ခဲ့လို႕ ဖခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီရသစာထဲက ဖခင္လို ကိုယ့္ရဲ႔သားသမီးကို ယံုၾကည္မွု႔ အျပည့္အ၀ေပးခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ တျခားသူေတြလည္း
ကြ်န္ေတာ့လိုခံစားမိမွာပါ။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ အာေမးနီးယားျပည္၌ ရစ္ခ်တာစေကး ၈.၂ ရွိသည့္ အင္အားျပင္းထန္ေသာ ေျမငလ်င္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚသည္။ တိုက္တာအိမ္ရာေတြ ေျမႀကီးမွာ ျပားျပား၀ပ္သြားၿပီး
၄ မိနစ္ပင္မျပည့္သည့္ အခ်ိန္အေတာအတြင္း လူေပါင္း ၃၀,၀၀၀ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ အပ်က္အစီးေတြဖရိုဖရဲ ကစဥ့္ကလ်ားၾကားမွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကိုအိမ္မွာ ေဘးမသီရန္မခထားခဲ့ကာ သူ႔သားရွိေနမည့္စာသင္ေက်ာင္းဆီသို႕ေျပးလာသည္။သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက ေျမမွာျပားခ်ပ္ေနၿပီ။ရုတ္တရက္သူ႔ရင္ထဲဆို႔နင့္ကာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ သားကို သူေပးထားသည့္ကတိစကားကို ျပန္၍သတိရသည္။ "ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳသားဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔၊အေဖေရာက္လာမယ္စိတ္ခ်"ဆိုေသာ စကား။ သူ႔မ်က္လံုးအစံုထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြအိုင္လာသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ တစ္ခ်ိန္ကစာသင္ေက်ာင္းရွိခဲ့ေသာေနရာ၌ အုတ္ပံုအစုအေ၀းတစ္ခုရွိေနသည္။ ဘယ္လိုမွေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္စရာမရွိေအာင္ပိျပားေနသည့္အုတ္
ပံုႀကီးတစ္ခု။ သို႔ေသာ္ သားထံေပးခဲ့ေသာကတိစကားကို သူထပ္တလဲလဲျပန္ၾကားေနသည္။ စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ႀကိဳးစားထိန္းကာသူေန႔စဥ္နံနက္တိုင္းလိုက္ပို႔ေနက်ျဖစ္သည့္ သူ႔သားငယ္၏စာသင္ခန္းရွိရာေနရာကို မွန္းဆရွာေဖြသည္။ သားတို႔အခန္းသည္ အေဆာက္အဦး၏ လက္ယာဘက္္အပိုင္းေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ။ သည္ေနရာသို႔ သူေျပးသြားသည္။ ၿပီးအုတ္က်ိဳးအုပ္ပဲ့ေတြကို စတင္တူးဆြဖယ္ရွားျခင္း ျပဳေလသည္။ သူဖယ္ရွားေနဆဲ တျခားမိဘေတြပါေရာက္လာာကသည္။”ငါ့သားေလး ေသပါၿပီ” ။ “အမယ္ေလး……ငါ့သမီးေလး မရွိေတာ့ပါဘူး”စသည္ျဖင့္ေသာကမီး၊ ပရိေဒ၀မီးေတြ ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေၾကြးၾကျမည္တမ္းၾကသည္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသည့္ တခ်ိဳ႕မိဘမ်ားကေတာ့ (ေသြးရူးေသြးတမ္းလုပ္ကိုင္ေနဟန္ရွိေသာ)သူ႕အား ကရုဏာသက္ကာ ေက်ာင္းပ်က္ အုတ္က်ိဳးပံုမွ ေဖ်ာင္းဖ်ေခၚယူၾကသည္။
“ မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ”
“ ဘယ္သူမွ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ”
“ အဲဒီလိုလုပ္ေနလို႔ အက်ိဳးမထူးေတာ့ပါဘူး၊ အိမ္သာ ျပန္ပါဗ်ာ ”
“ စိတ္ကိုထိန္းမွေပါ့၊ ခင္ဗ်ား ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ ဘာလုပ္လို႔ရဦးမွာလဲ ” စသည္ျဖင့္ေျပာၾကသည္။
တခ်ိဳ႕ကဆိုလွ်င္ “ ေဟ့လူ…ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္တဲ့အတြက္ ပိုေတာင္ဆိုးေနဦးမယ္”ဟုအျပစ္
တင္ၾကသည္။သည္လိုလာေျပာသည့္မိဘတိုင္းကို သူက စကားတစ္ခြန္းပဲျပန္ေျပာသည္။ ” ဒီမွာ…. ခင္ဗ်ားအခုကြ်န္ေတာ္လုပ္ေနတာကို ၀င္ကူမလား၊ မကူဘူးလား၊ ဒါပဲေျပာဗ်ာ”ဟူ၍။ သည္ေနာက္ အဲသည္
လူေတြကို လ်စ္လ်ဴရူကာ သူ႕သားကိုေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႕ပဲ သူဆက္လုပ္သည္။ အုတ္၊အဂၤေတ အစိုင္အခဲေတြ တစ္တံုးခ်င္တစ္ဖဲ့ခ်င္း ေကာက္ယူဖယ္ရွားသည္။ သည္အခ်ိန္ မီးသတ္အရာရွိ ေရာက္လာၿပီးသူ႕ကို ဆြဲထုတ္ဖို႕ႀကိဳးစားသည္။
”မီးေတြေလာင္ေနၿပီ၊ဘယ္ေနရာမဆို အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ႏိုင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ အႏၱရယ္ရွိတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္၊ကိုယ့္အိမ္သာကိုယ္ျပန္ပါ”ဟု ဆိုသည္။ သားကို ခ်စ္ေသာအေဖကေတာ့ သူ႕စကားကို အေရးမထား။
”ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို ကူညီမလား၊မကူညီဘူးလား၊ ဒါပဲေျပာပါ”ဟုပဲ ျပန္ေျပာသည္။
ရဲကလည္း ေရာက္လာသည္။
“ခင္ဗ်ားေသြးရူးေသြးတန္းေတြ ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲဲ႔၊ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ တျခားလူေတြမွာ အႏၱရာယ္ျဖစ္မယ္၊ အိမ္ျပန္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္”
ရဲကိုလည္း ခင္ဗ်ားကြ်န္ေတာ့္ကိုကူညီမွာလားပဲ သူျပန္ေမးသည္။
မည္သူကမွ် မကူညီ။
သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ သူ႔ဘာသာတစ္ကိုယ္တည္း ဇြဲနပဲႀကီးစြာ သူတူးေဖာ္သည္။ သူ႕မွာအေရးႀကီးေနတာတစ္ခုပဲရွိသည္။ ”ငါ့သားေလး ေသၿပီလား၊အသက္ရွင္ေနေသးလား” ဒါေသခ်ာဖို႔လိုသည္။သူတစ္ေယာက္တည္း အုတ္က်ိဳးအုတ္ပ်က္ပံုကိုဖယ္ရွားသည္။ ၈ နာရီ ၾကာၿပီ၊…..၁၂ နာရီ၊……၂၄ နာရီ၊…..၃၆ နာရီ၊ အဲသည္ေနာက္ ၃၈ နာရီေျမာက္၌ အုတ္အဂၤေတတံုးႀကီးတစ္တံုး သူဆြဲထုတ္လိုက္္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သား၏အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ သား၏နာမည္ကို သူ သံကုန္ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
“အားမန္း…………”
ျပန္ေအာ္သံ ၾကားရသည္။
”ေဖေဖ……ေဖေဖလား၊ သားပါ ေဖေဖရ၊သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သားေေျပာထားတယ္၊’ဘာမွမေၾကာက္ၾကနဲ႔၊ ငါ့အေဖ မေသေသးရင္ ငါ့ကိုေသခ်ာေပါက္ လာကယ္မွာ၊ ငါလြတ္ရင္ မင္းတို႔လဲလြတ္မယ္’လို႔၊ ေဖေဖ သားကို ကတိေပးထားတယ္မဟုတ္လား၊’ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳ သားမစိုးရိမ္နဲ႔၊ ေဖအေရာက္လာမယ္စိတ္ခ်’ဆိုတာေလ၊ အခု အေဖေေျပာထားတဲ့အတိုင္းပဲ ေရာက္လာၿပီေပါ့”
“အဲဒီ ေအာက္ထမွာ ဘယ္လို အေျခအေနရွိလဲသား” အေဖကေမးသည္။
“သားတို႔ ၃၃ေယာက္ထဲမွာ ၁၄ေယာက္ပဲက်န္တယ္ အေဖ၊ သားတုိ႔ ေၾကာက္လဲေၾကာက္တယ္၊ဆာလဲ ဆာတယ္၊ေရလဲ ငတ္တယ္၊ အေဖေရာက္လာတာအရမ္း၀မ္းသာတာပဲ၊ ေက်ာင္းႀကီးၿပိဳက်ေတာ့ သားတို႔ေနရာေလးကြက္ၿပီး ႀတိဂံပံု အေျမွာင့္ေလး တစ္ေျမွာင့္မပိဘဲ က်န္ေနတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သားတို႔မေသတာ”
“ကဲ………ထြက္ခဲ့ေတာ့သားေရ”
“ေနဦး ေဖေဖရ၊ တျခားလူေတြ အရင္ထြက္ပါေစ၊သားမွာက ေဖေဖရွိေနတာပဲ၊ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳသားက မစိုးရိမ္ဘူး၊ အေဖလာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္”
ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားအဟာရ ရသစာမ်ား ထဲကတစ္ခုပါ။၊
ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္လြန္းလို႕ မွ်ေ၀လိုက္တာပါ။
ကြ်န္ေတာ္သာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မိဘေနရာေရာက္ခဲ့လို႕ ဖခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီရသစာထဲက ဖခင္လို ကိုယ့္ရဲ႔သားသမီးကို ယံုၾကည္မွု႔ အျပည့္အ၀ေပးခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ တျခားသူေတြလည္း
ကြ်န္ေတာ့လိုခံစားမိမွာပါ။
1 Comments:
Nice one! Thanks for sharing.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home